Τα Πίσω Θρανία

  Η αναφορά στην παιδεία είναι κάτι σύνηθες για τις δημόσιες αρχές, τα παράθυρα των καναλιών και γενικά όλους αυτούς που δεν έχουν κάποια εκπαιδευτική ιδιότητα. Ίσως να’ ναι κι αυτός ο λόγος που η έννοια αυτή ακούγεται κάπως στραπατσαρισμένη στα αυτιά μας. Τι θα συνέβαινε όμως, αν την ακούγαμε από τα στόματα των δασκάλων; Αυτών, που δεν αγάπησαν το επάγγελμά του λόγω του καλού ωραρίου, αλλά αυτών που πραγματικά αγαπούν την εκπαιδευτική διαδικασία.

Το φθινόπωρο του 1999, μια τέτοια ομάδα εκπαιδευτικών αναφέρθηκε σε αυτή την έννοια θέλοντας να κάνει κάτι για μια ομάδα ανθρώπων που ούτε οι δημόσιες αρχές, ούτε τα παράθυρα των καναλιών συνδέουν συχνά με την παιδεία. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες της Αθήνας, πέραν της εξασφάλισης χώρου διαμονής και στοιχειώδους απασχόλησης, έχουν ανάγκη και την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας. Άλλωστε κάτι τέτοιο, αποτελεί βασική προϋπόθεση μιας στοιχειώδους ένταξης στην κοινωνία μας.

Θα μας πείτε βέβαια, πως γι’αυτό υπάρχουν τα σχολεία. Πράγματι… αλλά οι μετανάστες δεν είναι μόνο ανήλικοι. Και θα μας πείτε τώρα, πως για αυτό υπάρχει το πανεπιστημιακό διδασκαλείο και τα ιδιωτικά φροντιστήρια. Πράγματι πάλι… αλλά τις περισσότερες φορές, οι πρόσφυγες δεν μπορούν να καταβάλουν ούτε το ελάχιστο χρηματικό ποσό, αναγκαζόμενοι να αναγάγουν την ανάγκη της γλώσσας σε πολυτέλεια.

Μάλλον αυτή την ανάγκη, ήρθαν αυτοί οι εκπαιδευτικοί να καλύψουν. Πριν από 11 λοιπόν χρόνια, ίδρυσαν τα Πίσω Θρανία. Στοχεύοντας στην ανάπτυξη έμπρακτης αλληλεγγύης, τόσο σε εκπαιδευτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, προσαρμόζουν τη μαθησιακή διαδικασία στο διαφορετικό επίπεδο και στην ιδιοσυγκρασία των ξένων γειτόνων μας, χωρίς να αμελούν την ανάγκη για πολιτισμό, εκδρομή και γλέντι. Κι όλα αυτά με μεράκι και αφιλοκερδώς… Τι λέτε; Θα θέλατε να είστε στο πλευρό τους; (πληροφορίες εδώ)